Wielka prostota emanuje z Niego przy ołtarzu, zarówno w obecności dostojników państwowych, jak i wśród wiernych. Odbywa pielgrzymki o historycznym znaczeniu dla Kościoła, sprawuje Eucharystię, głosi Ewangelię, utwierdza w wierze. Każda podróż Jana Pawła II jest „autentyczną pielgrzymką do żyjącej świątyni Ludu Bożego”. Na przestrzeni 18 lat pontyfikatu odwiedził blisko 200 krajów na wszystkich kontynentach. Był m. in. w Austrii, Republice Federalnej Niemiec, Szwajcarii, Kenii, Zairze, Argentynie, Dominikanie, Kanadzie, Meksyku, Peru, USA, Urugwaju, Korei Południowej, Hiszpanii, Polsce, na Wybrzeżu Kości Słoniowej, we Francji, Belgii, Irlandii, w Liechtenstein, na Malcie, w Luksemburgu, Portugalii, San Marino, Filipinach, Gwinei Równikowej, Czechosłowacji, Malcie, w krajach Ameryki Południowej, w Wielkiej Brytanii, Holandii, Papui-Nowej Gwinei, na Wyspach Salomona, Fudżi, Nowej Zelandii, Trynidadzie, Tobago, Bahama, Saint Ludica, Turcji, Pakistanie, Japonii, Tajlandii, Maroko, Indiach, Bangladeszu, Singapurze, w krajach skandynawskich i wielu afrykańskich rejonach wśród rozmaitych plemion i szczepów.
Wszędzie zawierzał wiernych Matce Bożej, nawiedzał sanktuaria narodowe, dokonywał beatyfikacji i kanonizacji, udzielał sakramentów świętych. Spotykał się z biskupami, członkami Episkopatów, kapłanami, siostrami zakonnymi, zakonnikami, z członkami organizacji kościelnych, odbywał spotkania z chorymi, starymi, niepełnosprawnymi, młodzieżą, Polonią, odwiedzał więźniów, spotykał się z przedstawicielami innych Kościołów i Wspólnot chrześcijańskich, a także przedstawicielami religii niechrześcijańskich. Andre Frosard pisze: Tłumy przychodzą do niego, ponieważ jest on ostatnim znanym pośrednikiem między niebem a ziemią i ponieważ reprezentuje jedyną nadzieję, jaka kiedykolwiek została dana światu, wreszcie, dlatego, że wierzy w Boga, nie obawia się tego mówić, a tłumy chciałyby w Niego wierzyć tak jak on – bez wahania i bez zastrzeżeń. A on zbliża się do tłumów w naturalnym porywie serca, gdyż kocha swego bliźniego, a każda ludzka istota jest dla niego tabernakulum Chrystusa, miejscem zamieszkania Świętej Rodziny, która – jak to widzieliśmy w Betlejem – potrafi się czasem zadowolić stajnią. A także jeszcze z innego powodu: 'Bóg, przez Wcielenie stał się widzialny. Kościół również powinien być widzialny’.
I próżną jest rzeczą próbować go powstrzymywać. Przed podróżą do Anglii przepowiadano mu najgorsze. Anglicy są zimni, mgła ich nie rozgrzewa, sposób wychowania sprawia, że są zamknięci; okażą się uprzejmi, lecz z dystansem. Może nawet papież nie zobaczy nikogo, poza swymi oficjalnymi gospodarzami, którzy nie padną mu w objęcia. Nie wziął sobie do serca żadnej z tych rozsądnych przestróg. Pojechał, a przyjęcie było entuzjastyczne. Rzekłbyś, że Anglię zaludniają neapolitańczycy. Papież posuwał się wolnym krokiem, błogosławił dyskretnym ruchem ręki. Wśród nieoczekiwanego entuzjazmu tego wielkiego zbiegowiska ludzi jedynym Brytyjczykiem był on sam.
Podróże jego nitka po nitce wiążą na nowo chrześcijańską tkankę, wykazującą tendencję do rozluźniania się. To jedna z jego trzech wielkich przysług dla Kościoła. Drugą jest odbudowa doktrynalna, nad którą trudzi się bez wytchnienia od audiencji do encykliki, od przesłań do listów apostolskich, od przemówienia do przemówienia… Trzecia posługa jest być może, najbardziej niezwykła – to obrona człowieka.
Pielgrzymki do Polski:
Pierwsza Pielgrzymka do Polski (2 – 10 czerwca 1979 roku)
Planowana przez Papieża-Polaka pielgrzymka do Polski bardzo niepokoiła władze komunistyczne. Przewidywano, że biskup Rzymu rozbudzi uśpionego ducha narodu. Najbardziej niepokoił się przywódca Związku Radzieckiego Leonid Breżniew, który sugerował, by Papieża do Polski nie wpuścić. Ostrzegał on I sekretarza PZPR tymi słowami: „Róbcie jak uważacie, byle byście wy i wasza partia później tego nie żałowali”. Jednak doszło do rozmowy między prymasem Wyszyńskim a sekretarzem partii Edwardem Gierkiem i jednak doszło do porozumienia gdzie Papież mógł przylecieć do Polski.
Hasło Pielgrzymki:
„Niech stąpi duch twój i odnowi oblicze ziemi Tej ziemi – wyprorokował Polakom Jan Paweł II w pamiętnym czerwcu `79
Druga Pielgrzymka do Polski (16 – 23 czerwca 1983 roku)
Druga pielgrzymka nastąpiła w trudnych warunkach dla Polski, trwał wprowadzony 13 grudnia 1981 roku stan wojenny. Przyjazd Papieża spodziewano się już 1982 w sierpniu w związku z 600-lecia Obrazu Matki Boskiej Jasnogórskiej. Papież wykorzystywał każdą sposobność do kontaktu z ludźmi. Spotkał się z profesorami KUL, dawnymi współpracownikami, z robotnikami, uczonymi, studentami, a nawet z chórem Akademii Teologii Katolickiej i wszędzie witały go tłumy.
Trzecia Pielgrzymka do Polski (8 – 14 czerwca 1987 roku)
Pretekstem do tej wizyty była 50 rocznica Kongresu Eucharystycznego w Poznaniu, ale naprawdę było inaczej Papież chciał zapoczątkować tradycję regularnego pielgrzymowania do ojczyzny co cztery lata. Władze komunistyczne nie chciały aby na trasie pielgrzymki znalazł się Gdańsk, spotkanie z Wałęsą oraz odwiedziny grobu ks. Popiełuszki na warszawskim Żoliborzu, ale Jan Paweł II był nieprzejednany. Podczas pierwszej pielgrzymki Papież nas budził podczas drugiej pocieszał, teraz chciał więcej „wymaga”.
Czwarta Pielgrzymka do Polski (część 1: 1 – 9 czerwca 1991 roku)
(część 2: 13 – 16 sierpnia 1991 roku)
Witając Polskę na lotnisku pod Koszalinem, Papież powiedział: „Raduję się z tego wielkiego dobra, jakie się stało i wciąż się dokonuje w mojej Ojczyźnie. Serdecznym moim pragnieniem jest głosić pokój moim Rodakom. Ten pokój, który umniejsza zwątpienie, przywraca zgodę i pobudza do miłości.
Dziesięciogodzinna Wizyta (22 maja 1995 roku)
Zgodnie z tradycją zapoczątkowaną w 1979 roku po czterech latach Papież znowu odwiedza Polskę. Tym razem jest to wizyta nieoficjalna, złożona przy okazji kanonizacji w Ołomuńcu na Morawach Jana Sarkandra. Papież pragnie odwiedzić rodzinne miasto świętego, Skoczów, a przy okazji rzucić okiem na ukochane Beskidy. Wizyta trwała tylko 10 godzin.
Piąta Pielgrzymka do Polski (31 maja – 10 czerwca 1997 roku)
To już trzecia pielgrzymka do wolnej Polski. Choć nie wolnej od podziałów. W Kościele trwał spór o obecność w życiu publicznym oraz odwlekana przez rząd ratyfikacja konkordatu ze Stolicą Apostolską.
Szósta Pielgrzymka do Polski (5 – 17 czerwca 1999 roku)
Najdłuższa, 13 dniowa pielgrzymka do Polski była wielkim wyścigiem. Organizatorzy rywalizowali między sobą o wielkość i okazałość swoich ołtarzy, a wierni poszczególnych diecezji o to, kto więcej razy zagłuszy głos Papieża okrzykami i barwami, aura nie mogła zd ecydować się, która wersja – zimno, ulewa czy też omdlewająco, upalna będzie odpowiedniejsza dla tej wizyty Ojca Świętego. Papież odwiedził 22 miasta a jego hasłem pielgrzymki było przesłanie „Bóg jest miłością”, a tematem było – osiem ewangelicznych błogo sławieństw.